Kippenmoord

De kip is deze week een geliefd gespreksonderwerp bij ons.
Eergisteren was Wout zijn risotto aan het ontleden, prikte een champignon aan zijn vork en vroeg: kukeleku???
Nee, champignons zijn geen kukeleku. Er zat wel toktok in maar zo ver is hij nog niet, een kip is kukeleku...
Vandaag drumsticks gekocht. In de winkel riep Wout weer blij: kukeleku!!! Ik sprak hem niet tegen maar ben allang blij dat hij niet alles meer 'worst' noemt!
Aan tafel werd het wat serieuzer. Stef vroeg of de kip al dood was of dat hij was doodgeschoten.
Marnix kreeg er meteen een plaatje bij van een boer die met een jachtgeweer in zijn kippenschuur te keer ging dus die moest grinniken.
Ik besloot een duidelijk antwoord te geven omdat hij er zelf zo nuchter naar vroeg.
Ik zei: nee, de kip is niet vanzelf doodgegaan, maar hij wordt ook niet doodgeschóten. Kippen hebben een heel dun nekje, en daarom hakken ze héél snel de kop er af. Dan is de kip in één keer dood en merkt hij er niks van.
Stef zijn mondhoeken trokken naar beneden, zijn onderlip begon te trillen en de tranen begonnen te stromen: maar dat vind ik zíelig!!!!
En een kip doodschieten is niet zielig??? dacht ik, maar ik beperkte mij tot een knuffel en probeerde met wat humor de zaak te redden: weet je wat pas écht zielig is??? Als we de kip zouden opeten terwijl hij nog leefde!
Bij die opmerking hoorde een heel toneelstukje waarbij ik happen nam van een kip die over de tafel rondrende.
Stef kon er een beetje om lachen, maar kwam snel terug op de kern van de zaak: Ik vind het tóch zielig!
Ja, dat is het ook. Voor de kip.
Maar wij eten het vaak, en aangezien ik geen zin heb een klein vegetariërtje te kweken maakte ik me er vanaf met de opmerking:
Als alle kippen zouden blijven leven, en eieren leggen die weer kippen werden dan zouden we over de kippen kunnen lopen. Nou, dan kunnen we er beter regelmatig een paar opeten toch?
Dat was hij met mee eens. En nu maar duimen dat we dit gesprek niet binnenkort gaan houden over varkens en koeien...