Parijs

Alles wat je ziet en hoort is gekleurd door je eigen ervaringen.

Ik hoorde over de aanslagen in Parijs en dacht meteen aan de toeristen.
Mensen die, net als wij een half jaar geleden, een weekendje in Parijs waren.
Misschien lang voor gespaard, naar uitgekeken en hoopten op een prachtige vakantie die een mooie herinnering zou worden.

Daarna dacht ik aan de mensen in dat theater. De mensen die het overleefd hebben door weg te rennen van de schoten.
Ik projecteer mijn eigen angsten op hun, en zie voor me hoe ze maanden blijven rennen in hun hoofd.
Worstelen met de beelden die ze overal weer op hun netvlies zien.
Hoe ze voelen dat de straat niet meer veilig is, een restaurant levensgevaarlijk, maar ook de supermarkt misschien je einde kan betekenen.
Want niks is meer veilig.
Je goeie gedrag heeft je niet gered, je werklust, de liefde voor je familie, het heeft niks voor je gedaan.
Je stond gewoon net dicht genoeg bij de uitgang, of rende net eventjes iets sneller dan die ander.
Hun onschuld is weg, hun vertrouwen en de grip op hun leven.
Je hebt geen controle, niemand heeft controle.

En dan de familie van de slachtoffers.
Hoe moet je verder met je leven als je weet dat iemand expres jouw kind, man, vriend, heeft vermoord.
Het was geen tragisch ongeluk, maar opzet.
Iemand heeft van tevoren de dood van jouw dierbare gepland.
Wat doe je dan, kan je nog wel liefhebben of voel je alleen maar haat?
Je hebt de rest van je leven een gat, hoe bouw je je leven daar omheen?

Ik bid voor al deze mensen.
Dat ze rust mogen vinden, vertrouwen terugkrijgen en op een dag weer diep kunnen inademen, om zich heen kijken en denken: ik ben er nog, de wereld is er nog, ik leef, ik heb lief en ik ga door!

TV

Sinds kort vindt Wout TV kijken leuk.
Eerst zat hij 5 minuten te kijken en liep dan weg, maar een paar weken terug begon hij op luide toon: Bumba kijkeh?? te roepen zodra hij in de buurt van de TV kwam.
En dat mag soms best, maar niet tijdens het ontbijt, en ook niet als we net Stef naar school hebben gebracht, of als het tijd is om te gaan slapen.
Bumba kijkeh, hij riep het 100x per dag.
Maar nu niet meer, Bumba is zó oktober, nee de nieuwe kreet is: Buuman Buuman kijkeh!
En gelijk heeft hij, die zijn ook veel leuker dan dat irritante clowntje.
Bijkomend voordeel: Stef is ook fan!
Helaas is hun proces om B&B te gaan kijken iets anders.
Zodra ik toestemming heb gegeven om te kijken gaat Wout op de bank zitten en roept als een soort mantra : Buuman Buuman kijkeh, want ja, als ik het niet elke 10 seconden hoor vergeet ik het misschien wel....
Bij Stef werkt het iets anders, we hebben namelijk 8 DVD's van de klussende mannen en daar moet iedere keer met zorg een keuze uit worden gemaakt.
Ik moet dus opnoemen op welke DVD's welke afleveringen staan en daar moet even over nagedacht worden.
Op dit punt zit Wout niet meer rustig op de bank maar loopt aan het laatje van de DVD speler te trekken.
Hie in doen!!!
Onwijs bedankt voor de uitleg maar dat weet ik, dat hoef ik geen 100x achter elkaar te horen!
Ik red de DVD speler en maan Stef een keuze te maken.
Die wijst op de DVD een plaatje aan: deze wil ik!
Ja euh, geen idee op welke DVD deze staat, dus kies maar wat.
De keuze valt op DVD 6, onder toeziend oog van Wout glijdt EINDELIJK de DVD in de speler.
Mijn eigen Buurman en Buurmannetje nestelen zich op de bank.
De DVD start op. NIET LEUK!! schreeuwt Wout als er eerst een paar scene's met reclame voor de productiemaatschappij langs komen.
Gelukkig verschijn al snel het hoofdmenu.
Ik ben niet gek en kies: Kijk alles.
De eerste scene begint en Stef begint te huilen: Oh nee, deze wilde ik ECHT niet!!!
Zoooo ontspannend, lekker TV kijken.......

Kippenmoord

De kip is deze week een geliefd gespreksonderwerp bij ons.
Eergisteren was Wout zijn risotto aan het ontleden, prikte een champignon aan zijn vork en vroeg: kukeleku???
Nee, champignons zijn geen kukeleku. Er zat wel toktok in maar zo ver is hij nog niet, een kip is kukeleku...
Vandaag drumsticks gekocht. In de winkel riep Wout weer blij: kukeleku!!! Ik sprak hem niet tegen maar ben allang blij dat hij niet alles meer 'worst' noemt!
Aan tafel werd het wat serieuzer. Stef vroeg of de kip al dood was of dat hij was doodgeschoten.
Marnix kreeg er meteen een plaatje bij van een boer die met een jachtgeweer in zijn kippenschuur te keer ging dus die moest grinniken.
Ik besloot een duidelijk antwoord te geven omdat hij er zelf zo nuchter naar vroeg.
Ik zei: nee, de kip is niet vanzelf doodgegaan, maar hij wordt ook niet doodgeschóten. Kippen hebben een heel dun nekje, en daarom hakken ze héél snel de kop er af. Dan is de kip in één keer dood en merkt hij er niks van.
Stef zijn mondhoeken trokken naar beneden, zijn onderlip begon te trillen en de tranen begonnen te stromen: maar dat vind ik zíelig!!!!
En een kip doodschieten is niet zielig??? dacht ik, maar ik beperkte mij tot een knuffel en probeerde met wat humor de zaak te redden: weet je wat pas écht zielig is??? Als we de kip zouden opeten terwijl hij nog leefde!
Bij die opmerking hoorde een heel toneelstukje waarbij ik happen nam van een kip die over de tafel rondrende.
Stef kon er een beetje om lachen, maar kwam snel terug op de kern van de zaak: Ik vind het tóch zielig!
Ja, dat is het ook. Voor de kip.
Maar wij eten het vaak, en aangezien ik geen zin heb een klein vegetariërtje te kweken maakte ik me er vanaf met de opmerking:
Als alle kippen zouden blijven leven, en eieren leggen die weer kippen werden dan zouden we over de kippen kunnen lopen. Nou, dan kunnen we er beter regelmatig een paar opeten toch?
Dat was hij met mee eens. En nu maar duimen dat we dit gesprek niet binnenkort gaan houden over varkens en koeien...

Kinderarbeid

Mijn zoon Stef (4, bijna 5) en ik hebben heel andere ideeën over zijn taken.
Vanmorgen hadden we weer een discussie daarover, het begon allemaal met de mededeling dat hij zijn broodjes moest gaan smeren.
Zijn eerste reactie was heel hard huilen.
Nu is het vrijdag, wat bij hem huildag is na een lange lange schoolweek, dus ik was niet enorm verbaasd.
Toen de eerste tranen gedroogd waren bleek dat hij zichzelf te klein vond om elke dag zijn broodjes te smeren.
Ik bracht wat nuance aan door te vertellen dat ik zijn broodjes voor school smeer maar dat hij zijn broodjes voor thuis moest smeren.
Een nieuwe waterval, begeleid door een sirene was het gevolg.
Op dat moment had ik een klein inwendig conflict.
Aan de ene kant vond ik dat hij het zelf best kon doen, maar aan de andere kant vond ik hem ook nog klein.
Beide kanten hadden een vertegenwoordiger, de ene kant werd gesteund door Marijke Henselmans die in een opvoedboek aangaf dat een 4 jarige zijn eigen brood kan smeren.
De andere kant had een recent gelezen artikel over jonge mantelzorgers als ambassadeur.
Daarin werd de schade beschreven die jonge kinderen opliepen die hun zieke ouder moesten helpen.
En ja, nu mijn stuitje is gebroken moet Stef ook al helpen om de schoenen van Wout uit te trekken.
En je wil zo'n kind niet overbelasten.
Dit alles onder het snerpende gehuil van de kleine mantelzorger in kwestie.
Mijn gezonde verstand sloeg gelukkig weer aan, ik dankte Marijke voor haar advies en vertelde Stef dat als hij zijn broodjes niet ging smeren hij een kaal broodje als onbijt zou hebben.

5 minuten later zaten we gezellig met zijn allen te eten, Stef had vlokken en worst op zijn broodjes gedaan.