Parijs

Alles wat je ziet en hoort is gekleurd door je eigen ervaringen.

Ik hoorde over de aanslagen in Parijs en dacht meteen aan de toeristen.
Mensen die, net als wij een half jaar geleden, een weekendje in Parijs waren.
Misschien lang voor gespaard, naar uitgekeken en hoopten op een prachtige vakantie die een mooie herinnering zou worden.

Daarna dacht ik aan de mensen in dat theater. De mensen die het overleefd hebben door weg te rennen van de schoten.
Ik projecteer mijn eigen angsten op hun, en zie voor me hoe ze maanden blijven rennen in hun hoofd.
Worstelen met de beelden die ze overal weer op hun netvlies zien.
Hoe ze voelen dat de straat niet meer veilig is, een restaurant levensgevaarlijk, maar ook de supermarkt misschien je einde kan betekenen.
Want niks is meer veilig.
Je goeie gedrag heeft je niet gered, je werklust, de liefde voor je familie, het heeft niks voor je gedaan.
Je stond gewoon net dicht genoeg bij de uitgang, of rende net eventjes iets sneller dan die ander.
Hun onschuld is weg, hun vertrouwen en de grip op hun leven.
Je hebt geen controle, niemand heeft controle.

En dan de familie van de slachtoffers.
Hoe moet je verder met je leven als je weet dat iemand expres jouw kind, man, vriend, heeft vermoord.
Het was geen tragisch ongeluk, maar opzet.
Iemand heeft van tevoren de dood van jouw dierbare gepland.
Wat doe je dan, kan je nog wel liefhebben of voel je alleen maar haat?
Je hebt de rest van je leven een gat, hoe bouw je je leven daar omheen?

Ik bid voor al deze mensen.
Dat ze rust mogen vinden, vertrouwen terugkrijgen en op een dag weer diep kunnen inademen, om zich heen kijken en denken: ik ben er nog, de wereld is er nog, ik leef, ik heb lief en ik ga door!