Kinderarbeid

Mijn zoon Stef (4, bijna 5) en ik hebben heel andere ideeën over zijn taken.
Vanmorgen hadden we weer een discussie daarover, het begon allemaal met de mededeling dat hij zijn broodjes moest gaan smeren.
Zijn eerste reactie was heel hard huilen.
Nu is het vrijdag, wat bij hem huildag is na een lange lange schoolweek, dus ik was niet enorm verbaasd.
Toen de eerste tranen gedroogd waren bleek dat hij zichzelf te klein vond om elke dag zijn broodjes te smeren.
Ik bracht wat nuance aan door te vertellen dat ik zijn broodjes voor school smeer maar dat hij zijn broodjes voor thuis moest smeren.
Een nieuwe waterval, begeleid door een sirene was het gevolg.
Op dat moment had ik een klein inwendig conflict.
Aan de ene kant vond ik dat hij het zelf best kon doen, maar aan de andere kant vond ik hem ook nog klein.
Beide kanten hadden een vertegenwoordiger, de ene kant werd gesteund door Marijke Henselmans die in een opvoedboek aangaf dat een 4 jarige zijn eigen brood kan smeren.
De andere kant had een recent gelezen artikel over jonge mantelzorgers als ambassadeur.
Daarin werd de schade beschreven die jonge kinderen opliepen die hun zieke ouder moesten helpen.
En ja, nu mijn stuitje is gebroken moet Stef ook al helpen om de schoenen van Wout uit te trekken.
En je wil zo'n kind niet overbelasten.
Dit alles onder het snerpende gehuil van de kleine mantelzorger in kwestie.
Mijn gezonde verstand sloeg gelukkig weer aan, ik dankte Marijke voor haar advies en vertelde Stef dat als hij zijn broodjes niet ging smeren hij een kaal broodje als onbijt zou hebben.

5 minuten later zaten we gezellig met zijn allen te eten, Stef had vlokken en worst op zijn broodjes gedaan.